ผมนอนสลบไปนานมากจนเกือบจะเสียชีวิต
วันนั้นผมยังจำได้ดีเวลาประมาณ 9.45 น. ผมได้ขับรถออกจากบ้านพักที่ทำงาน เพื่อที่จะไปทำธุระที่อำเภอศรีราชา พอไปถึงทางโค้งบ้านหนองค้อ รถได้เสียหลักชนกันอย่างแรง และผมได้สลบไปนานเท่าไหร่ผมก็ไม่ทราบ แต่ในจิตสำนึกของผมก็เหมือนกับความฝัน ผมได้เห็นแสงสีขาวเจิดจ้ามาทางผม ตอนนั้นผมได้แต่มองดู เพราะผมไม่ทราบว่าแสงที่ผมเห็นนั้นเป็นแสงอะไร แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของผมให้เข้าไปหาและเสียงพูดนั้นไพเราะมาก บอกว่าจงมาหาเราและไปกับเรา ผมก็ได้เดินตามแสงสีขาวไปจนถึงตัวของท่าน ผมก็ไม่รู้จักท่านเลยว่าเป็นใคร ผมเห็นท่านสง่างามมากเต็มไปด้วยรัศมีสีขาวที่เจิดจ้า
ต่อมาผมรู้สึกตัวและผมได้เห็นหน้าพยาบาลเป็นคนแรกแทนที่จะเป็นญาติพี่น้อง เธอใส่สร้อยคอที่มีรูปไม้กางเขนพอผมมองดู พยาบาลก็ถามผมว่ามองอะไร ผมก็บอกเธอว่าคนที่พาผมมาเหมือนในไม้กางเขน พยาบาลก็ร้องอุทานว่า !โอ้พระเจ้าคุ้มครอง ผมก็ถามเธอว่านี้หรือพระเจ้า เธอก็ตอบผมว่านี้คือองค์พระเยซูคริสตเจ้า ผู้ที่ตายแทนเราบนไม้กางเขน เพื่อไถ่บาปของเรา ผมได้ฟังเธอพูด น้ำตาของผมก็ไหลผมรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก ทั้งที่ผมไม่เคยรู้จักท่านไม่เคยได้ยินเรื่องราวของท่านเลย ท่านยังช่วยผมให้รอดในครั้งนั้น ผมได้บอกกับตัวเองว่าผมจะมอบชีวิตของผมให้พระเจ้าและติดตามพระองค์ตลอดไป และตอนนี้ผมได้มอบความเชื่อความไว้วางใจของผมไว้ในองค์พระเยซูคริสต์เจ้าแล้วครับ
เสกสันต์